Wraz z rozwojem cywilizacji rozwijały się także techniki wypieku chleba. Starożytni Egipcjanie byli wykwalifikowanymi piekarzami i do wypieku chleba używali różnych składników, w tym pszenicy, jęczmienia i prosa. Opracowali także techniki zakwaszania chleba przy użyciu drożdży, dzięki czemu ich bochenki miały lekką i zwiewną konsystencję.
Znaczący wkład w rozwój białego chleba wnieśli także Grecy i Rzymianie. Wprowadzili nowe metody wypieku, m.in. za pomocą piekarników, a także zaczęli dodawać do pieczywa przyprawy i zioła. Cesarstwo Rzymskie pomogło również w szerzeniu popularności białego chleba w całej Europie, ponieważ jego legiony zabierały ze sobą umiejętności wypieku chleba podczas podbojów.
W średniowieczu biały chleb był towarem luksusowym, spożywanym przez zamożne i wyższe klasy. Robiono go z drobno przesianej mąki, drogiej w produkcji, często wzbogacanej jajkami, mlekiem i masłem. Biały chleb był postrzegany jako symbol statusu i bogactwa i często podawano go na ucztach i bankietach.
W XIX wieku rewolucja przemysłowa przyniosła poważne zmiany w sposobie wytwarzania chleba. Wynalezienie młyna walcowego umożliwiło masową produkcję drobno przesianej mąki, dzięki czemu biały chleb stał się bardziej dostępny dla ogółu społeczeństwa. Jednocześnie rozwój komercyjnych drożdży ułatwił piekarzom szybką i wydajną produkcję dużych ilości chleba.
Dziś chleb biały jest jednym z najpopularniejszych rodzajów pieczywa na świecie. Jest spożywany przez ludzi na wszystkich poziomach społeczno-ekonomicznych i jest używany w szerokiej gamie potraw. Chociaż może nie być tak pożywny jak niektóre inne rodzaje chleba, biały chleb jest nadal podstawowym pożywieniem w wielu kulturach na całym świecie.
